Home | Wegwijzer | Verhalen | Geert Jan Leuning
m.s. Safocean Adelaide 1977
De maatschappij belde me dat ze een mooi schip voor me hadden. In Rotterdam opstappen (dat had ik nog nooit meegemaakt), door het Panama kanaal (dat zou ook mijn eerste keer zijn) en dan naar de Pacific eilanden, Nieuw Zeeland, Zuid Amerika, de vrouw gaat natuurlijk mee en eind Juli, begin augustus ben je weer thuis. Wij waren verkocht en op 20 april 1977 monsterden we aan in Rotterdam op: m.s. Safocean Adelaide
De kapitein had zijn vrouw en dochter aan boord. De dochter was een jaar of 17 en sliep in een leerlingen hut. Iedere avond werd ze door papsie en mamsie naar haar hut gebracht en haar ouders bleven dan voor de deur staan wachten tot dochterlief de deur op slot gedaan had. En dan gingen papsie en mamsie weg naar hun hut. Dan ging de deur weer van het slot en kwam de dochter weer tevoorschijn en kwam ook naar de bar, want daar kwamen haar ouders 's avonds nooit.
vertrek Le Havre
Op de oversteek begonnen we met de ombouw tot Nedlloyd Adelaide. Het embleem in de schoorsteen werd verwijderd en een oranje band werd geschilderd. Ook werd een begin genaakt met de aanpassing van masten enz. Hiervan zijn foto's te vinden in het archief van de Vrienden van Nedlloyd op Facebook
op het tampatje in het Panama kanaal, altijd fascinerend.
Als je nooit eerder met een schip in Rotterdam bent geweest is het wel even wennen. Er staat een vrachtauto van een meneer van Reewijk met stores. Dan loopt er op de kade nog een andere man rond die allerlei bewegingen staat te maken en als je dan te dicht bij komt en alvast iets mee wilt nemen, dan zegt hij dat hij dat moet doen. Op de buitendienst gooide je die zooi zelf aan boord, maar in Rotterdam ging dat allemaal wat anders. Is even wennen. Maar als die andere man (ik ben zijn naam even kwijt) de hele troep graag aan boord wil kieperen dan gaat hij zijn gang maar.
door het Panama Kanaal.
We waren druk bezig om het schip van de Safocean kleuren naar de Nedlloyd kleuren te schilderen. Daarom kan het voorkomen dat de kranen de ene keer geel en de andere keer oranje zijn en ook met de schoorsteen is dat het geval.
in het Panama Kanaal. Even boven kijken
De grotendeels mislukte barbecue. Het schip maakte plotseling een haal en een groot deel van de borden, schalen en etenswaar verdween tussen de reling door overboord. We hebben toen het bovenblad van de pingpong tafel, met de schamele overblijfselen, maar aan dek gelegd.
Aangezien de brandende barbecue ook aan de wandel ging door de halen van het schip, moest actie ondernomen worden om de boel vast te zetten.
Er was toch nog wel wat eten over, maar dan moet je het niet cremeren!
We naderen Tahiti
Papeete, Tahiti
Western Samoa
Fiji, Lautoka, de vrouw van de eerste stuurman koopt postzegels, een gezellige boel.
Nouméa, New Caledonia
New Caledonia We zouden het weekend overliggen in Nouméa en we zouden een tripje gaan maken met een stel collega's. Maar toen kwam er iemand met de mededeling: Second, er ligt een afgebroken tapeind van een zuiger in de spoellucht kast! En ik kon mijn vette pak weer aantrekken en een zuiger gaan wisselen. Mijn vrouw heeft wel genoten van het tripje.
New Caledonia, collega's op een tripje.
De eerste haven in Nieuw Zeeland was Whangerei. Daar heb ik geen foto's van. Daar moesten we namelijk bunkeren en dat mocht alleen als er geen ladinghandelingen gedaan werden. Dus na vijf uur 's middags konden we gaan bunkeren. We lagen aan een lange kade en aan het begin stond een olietank op een bultje en van daar uit liep er in de kade een lange leiding. De olie was onverwarmd en werd naar het schip geleid door zwaartekracht. We moesten dus bunkeren met de ongekende snelheid van zo'n 25 ton per uur, dus we zijn wel een paar nachten bezig geweest. Maar ze zetten een stel tanks open en dan ging je maar slapen. Wekker op 4 uur later en dan ging je even kijken hoeveel er al in zat en dan sliep je weer verder tot vier uur later.
Mount Maunganui Rondje Mount
Op weg van Nieuw Zeeland naar Matarani in Peru kregen we twee zieken aan boord. De eerste was de tweede kok. Volgens de eerste stuurman was het goed mis met hem en had hij het aan zijn hart. Volgens de kapitein simuleerde de man en, ondanks het aandringen van de stuurman werd er geen medisch advies gevraagd. De tweede zieke was de dochter van de kapitein. We hadden twee koorts thermometers aan boord en beide werden door haar ouders op het arme wicht gebruikt. En er werd radio medisch advies aangevraagd. Ja, voor de dochter van de kapitein wel! De uitkomst daarvan was dat ze maar een paar aspirientjes moest slikken want ze had een griepje. De kok heeft het tot Peru gehaald, is daar het ziekenhuis in gedraaid met een zware hartafwijking en ik weet niet of hij het overleefd heeft. Verschil moet er zijn, nietwaar? @#$%&
De laatste haven op de west kust van Zuid Amerika was Salaverry in Peru. Om daar tegen de kade te komen moesten we rond zwaaien en dat ging niet helemaal goed. We raakten met het puntje van de boeg de kade vrij stevig. Er zat dan ook een scheur over de hele breedte van de kade. Het voorste puntje van ons schip stond een beetje scheef, maar verder hadden we geen schade. We zagen ook geen water naar buiten komen. De voorpiek tank is op deze schepen een drinkwater tank. Toch hebben we voor alle zekerheid nog een paar keer rond gepeild, maar geen rare dingen gevonden. Na vertrek was ik even op de brug met de daar aanwezige stuurlui aan het praten, komt de kapitein de brug op. Wie van de heren heeft er de wacht? Of wil de tweede wtk misschien de wacht overnemen? Och, kapitein, zei ik, een kade doormidden varen zal me ook nog wel lukken. De kapitein verdween snel weer.
Maracaibo, Venezuela, de markt
Nadat we weer door het Panamakanaal waren gegaan meerden we af in Maracaibo, Venezuela. Dat was maar goed ook want bij het aflezen van de diepgang werd geconstateerd dat er een paar flinke scheuren in het roer zaten ter hoogte van het draaipunt. En het staat wat slordig als je halverwege een oversteek je roer verliest. Dus daar werd een surveyer bij gehaald en onder zijn leiding werd door een reparatie firma de nodige reparaties aan het roer uitgevoerd. Dus we lagen er een paar dagen.
Maracaibo, Venezuela.
Na vertrek Maracaibo zetten we koers naar Hamburg. Tijdens de overtocht kwamen er ook berichten binnen wie er in Rotterdam afgelost zouden worden. Vreemd, mijn naam was er niet bij.
Na leeglossen in Hamburg hebben we een tijd aan de palen gelegen. We hadden wel een bootverbinding met de wal op bepaalde tijden. Mijn vrouw was de wal op geweest en kwam te laat om het bootje te halen. Nou, dan wacht je gewoon op het volgende bootje, nietwaar? Dat is normaal. Maar even later kwam de vrouw van de kapitein (de commodore) met haar dochter en die wilden terug naar het schip en dat maakten ze de jollenfuhrer ook zeer duidelijk. Die gaf de tijd door van het volgende bootje, maar daar namen de dames geen genoegen mee. Ze wilden direct teruggebracht worden. De jollenfuhrer gaf weer de tijd door van het volgende bootje. De vrouw van de kapitein ging toen op de strepen van haar man staan, zei dat ze de vrouw van de kapitein was en dat ze NU teruggebracht wilde worden.! De jollenfuhrer werd er niet heet of koud van en zei, dat als zij de vrouw van de kapitein was, ze het goede voorbeeld moest geven en op tijd komen! En daar konden moeder en dochter het mee doen.
Wij waren vanaf de palen naar de reparatiewerf van Barthels & Luders gevaren om daar het een en ander te repareren en het veranderen van naam van Safocean naar Nedlloyd en de thuishaven van Willemstad naar Rotterdam.
Intussen was mijn vrouw ook weer naar Hamburg gekomen met de auto, alleen was de reparatiewerf moeilijk te vinden. Iedere keer zag ze de schoorsteen wel, maar zat er toch weer water tussen haar en het schip. Ze zag een politie bureau en daar is ze maar even naar binnen gestapt om te vragen hoe ze daar moest komen. De politie gaf alle medewerking en legden haar uit hoe ze er moest komen. En mocht ze toch nog een keer langs het bureau komen op haar zoektocht, dan moest ze maar weer binnen komen, want dan was de koffie klaar. Het was niet meer nodig.
De naamsverandering is geweest. Na laden in Hamburg vertrokken we naar Rotterdam. Mijn vrouw ging met de auto naar huis en zou ik Rotterdam terugkomen, misschien. Rotterdam is een gekkenhuis, als je het niet gewend bent. Bunkeren, stores ontvangen, allerlei mensen aan boord, mutaties, familieleden, vriendinnen en je collega's willen dat ook een tijdje wat privacy, om wat voor reden dan ook. En dan wordt je gebeld in de MK. Second, ik heb hier een leerling voor je met zijn ouders, opa en oma. We wisten niet dat we leerlingen zouden krijgen en we hadden geen hutten vrij. Dus deze jongeman met zijn familie in de messroom gezet en de stewards gevraagd ze te voorzien van koffie. Ben je net weer beneden, gaat de telefoon. Second, ik heb een leerling voor je met zijn ouders en opa en oma. Die heb ik al gezien. Nee, dit is een andere. Dus weer naar boven en deze mensen ook maar in de messroom gezet. Ben je net beneden: Second, ik heb hier een leerling voor je met zijn ouders, zussen en broers. Maar ik heb er al twee. Nou, dan is hier de derde. Dus maar weer naar boven. Gelukkig was deze leerling voor de stuurman en die wist ook niet wat hij ermee aan moest. Dus die ging het kantoor maar bellen. Toen kregen we te horen dat we dus drie leerlingen kregen, de oude leerling stuurman, een 5e wtk en de 4de stuurman moesten er gelijk af en we zouden ook nog een ex directeur van de maatschappij met zijn vrouw meekrijgen. Als het kantoor ons dat ietwat eerder had meegedeeld hadden we voorbereidingen kunnen treffen., Maar uiteindelijk is alles weer gelukt. En wat is het dan heerlijk als je dan weer uit Rotterdam vertrekt want dan keert de rust weer een beetje terug.
Na vertrek Rotterdam en de havens Duinkerken en Le Havre gingen we nu als echt Nedlloyd schip in de Nedlloyd kleuren door het Panamakanaal.
Intussen hadden we nieuwe mensen aan boord gekregen, een nieuwe kapitein, tweede stuurman, derde stuurman, Sparks, Hwtk, vierde wtk, een leerling stuurman en twee leerling wtk's. De oude leerling wtk was er ook nog. We hadden ook de ex directeur en zijn vrouw aan boord, de vrouw van de eerste stuurman en ook mijn vrouw ging weer mee. Het werd een gezellige reis.
In het Panamakanaal.
De kapitein en de vrouw van de eerste stuurman kijken of alles goed gaat.De nieuwe kapitein hield van lekker eten. Daarom stond hij zelf ook vaak in de kombuis en dan fabriceerde hij gevulde speculaas en andere lekkere dingen. Ons Mauritiaans kombuispersoneel vond dat ook wel leuk, dus die gingen ook aan het experimenteren en dat was wat minder goed voor onze slanke lijn.
Met een heel stel opvarenden in gehuurde auto's van Mount Maunganui naar Rotorua om daar o.a. de Maorishow te gaan bekijken
Rotorua
Mount Maunganui 25 jarig dienst jubileum van de eerste stuurman
Mount Maunganui Nog eenmaal de eerste stuurman en zijn vrouw in het zonnetje.
Neptunus aan boord!!!!!
Samen met de vrouw van de eerste stuurman monsterden we op 08-10-1977 af, vlogen met een Fokker Friendship van Tauranga naar Auckland en vandaar naar Nederland, een rot eind vliegen. De vrouw van de eerste stuurman had de bontjas van de kapitein van dat andere schip bij zich en trok dat op Schiphol aan en wandelde zo door de douane. De eerste hindernis was genomen. Op Schiphol stond ook de vrouw van de kapitein die ons van Schiphol naar het centraal station bracht met de auto. Service van de kapitein, maar voornamelijk van zijn vrouw.